Mardin’deki Deyrulzafaran Manastırı kadim Süryani cemaatine yüzyıllarca patriklik yapmış tarihi bir manastırdır. 1920’lı yıllarda üç çocuğu ile birlikte Suriye’ye gitmek zorunda kalan Süryani bir anne küçük oğlu Bahe’yi manastıra bırakmak zorunda kalır. Manastırda rahibeler ve rahipler tarafından büyütülen Bahe yıllarca manastırın bahçıvanlık, çobanlık ve temizlik işlerini yapar. Geçen yıllar boyunca sürekli annesini anan ve annesinin gelmesini bekleyen Bahe, sadece özel günlerde manastırdan çıkar. Geçen 75 yıl boyunca manastırda birkaç nesil metropolit, rahip, rahibe ve hizmetçi geçer ama Bahe hep orada kalır. Son zamanlarda yürümekte bile zorlanan Bahe artık çok dar bir alanda dolaşabilmekte ve zihninde iyice silikleşen annesini beklemeyi sürdürmektedir. Bahe artık manastırın sarı duvar ve koridorlarıyla bütünleşmiş, manastırın mutlaka ziyaret edilmesi gereken manevi bir sembolüdür. Manastırın yeni nesil hizmetlileri onun yıllarca manastıra verdiği emeklerin kadrini iyi bilmekte ve ona sevgi ile bakmaktadır. Çünkü Bahe, Deyrulzafaran’ın 75 yıllık misafiridir.

www.bahemisafir.com